شرف

من چمدان قاتل‌هایی را که چمدان کس دیگری را دزدیده بودند بلند کردم، و به این کارم افتخار می‌کردم، و هیچ نمی‌فهمیدم که چه‌قدر این فخر من حقیر و بی‌شأن است. در سال‌های بعدی پی بردم که بسیار اندک‌اند آن چیزهایی که بتوانند جایگزین شرفِ از دست‌رفته، اخلاق آسیب‌دیده شوند، و شاید برای همین بود که تا جایی که می‌شد جان کندم که این اصول را در طول رژیم کمونیستی حفظ کنم

و

هيچ انديشه‌اي در دنيا آنقدر خوب و خير نيست كه بتواند تلاشي تعصب‌آميز براي به كرسي نشاندن آن انديشه را توجيه كند تنها اميد نجات در جهان اين دوران تساهل و تسامح است

اینا رو اینجا نوشتم که یادم نره روح پراگ رو بخونم .